بانویی که در سرزمین آفتاب تابان خوش درخشید - وبلاگ ماه موزیک

به گزارش وبلاگ ماه موزیک، خبرنگاران؛ گروه استان ها - کوثر کریمی: هدف و پشتکار که داشته باشی، فرقی ندارد چه کسی هستی، کوچک یا عظیم، سالم یا معلول؛ حتماً پیروز می شوی حتی اگر در سختی زندگی کنی و امکانات لازم را برای امرارمعاش نداشته باشی.

هاشمیه متقیان با وجود سختی بسیار اما از هیچ، پیچ ساخت و توانست با همت و اراده ای که دارد، رکورد جهان را در بازی های پارالمپیک 2020 توکیو بشکند.

او در سال 65 و در یک خانواده هفت نفره به جهان آمد؛ فرزند سومی این خانواده به مدت 25 سال در منطقه بسیار محروم و دور از مرکز شهر یعنی ملاشیه اهواز در کنار خانواده اش زندگی کرد؛ متقیان دراین باره به وبلاگ ماه موزیک گفت: بعد از آن به کوی مجاهد آمدیم و حالا حدود 10 است که در اینجا زندگی می کنیم.

آغاز معلولیت متقیان در همان دوران کودکی آغاز شد، زمانی که در سن یک سالگی بر اثر واکسن فلج اطفال معلول می گردد، او می گوید: تب شدیدی داشتم و نباید واکسن را می زدم و همین باعث شده که دیگر نتوانم راه بروم.

او عاشق درس خواندن است، لیسانس حسابداری دارد و از سختی های مراحل تحصیلش به وبلاگ ماه موزیک می گوید: خانواده ام تا کلاس چهارم ابتدایی مرا با گاری به مدرسه می بردند چون نمی توانستم راه بروم.

پدر متقیان نتوانست ناراحتی دخترش را ببیند، پس دست به کار شد و دو عصای آهنی برای دخترش درست کرد؛ متقیان دراین باره به وبلاگ ماه موزیک گفت: پدرم جوشکار و کارگری ساده است و وقتی می دید که در راه مدرسه اذیت می شدم برایم دو عصای آهنی درست کرد که از کلاس پنجم با تکیه بر آنها به مدرسه می رفتم.

او از همان دوران ابتدایی جنب وجوش خاصی داشت و دوست داشت که در بازی های گروهی مثل وسطی یا والیبال شرکت کند، متقیان می گوید: بچه های مدرسه مرا بازی نمی دادند که کمی ناراحت می شدم و وقتی معلمان این امر رو می دیدند، مرا به دفتر ناظم می بردند و از من با چای و شیرینی پذیرایی می کردند.

متقیان دوره ابتدایی را با موفقیت پشت سر می گذارد و وقتی وارد دوره راهنمایی می گردد دیگر خبری از عصای آهنی نبود؛ او به وبلاگ ماه موزیک شرح می دهد: سال اول راهنمایی باید به شهرک نورد می رفتم چون ملاشیه آن زمان مدرسه راهنمایی نداشت که همان موقع بود با خانم مفرج معلم تاریخ آشنا شدم.

او ادامه می دهد: خواهر مفرج کارهای پروتز هلال احمر را انجام می داد و آن زمان معلم تاریخ مرا به خواهرش معرفی کرد که سال اول راهنمایی با هزینه آموزش و پرورش یک جفت بریس (ارتوز) رایگان برایم درست کردند و از آن به بعد عصای آهنی را کنار گذاشتم و توانستم با تکیه بر یک عصا و کفش طبی به مدرسه بروم و بیایم و دیگر نیازی به یاری خانواده نبود.

ورود به جهانی ورزش

متقیان با اراده و صبری که داشت، آرام آرام عصای دومی را هم کنار گذاشت و با بریس طبی کارهای روزمره اش را انجام می داد؛ او با فراز و نشیب درسش را ادامه داد تا اینکه به پیش دانشگاهی رسید که دراین باره می گوید: مدرسه ای که پیش دانشگاهی داشت، داخل مرکز شهر و بیرون از ملاشیه بود و برای رسیدن به مدرسه باید دو اتوبوس سوار می شدم تا برسم.

او از دوران پیش دانشگاهی وارد جهانی ورزش شد؛ خودش دراین باره به وبلاگ ماه موزیک می گوید: به طور اتفاقی با دو نفر از بازیکنان والیبال نشسته آشنا شدم که به من گفتند مرکزی به نام ورزش جانبازان - معلولان داریم و ما در رشته والیبال نشسته عضو هستیم که خودت هم می توانی به آنجا بیایی و عضو تیم بشوی.

متقیان ادامه می دهد: به ورزشکاران گفتم که اگر هزینه دارد نمی توانم چون پدرم حقوق کارگری دارد که من و خواهر و برادرانم همه محصل بودیم و تأمین معاش به سختی انجام می شد اما با این حال به من اصرار کردند و آدرس این مرکز را به من دادند.

وقتی به اینجا رسید، ذوق خاصی را در چشمانش دیدم انگار برای رفتن به آن مرکز لحظه شماری می کرد؛ او شرح می دهد: وقتی به آنجا رسیدم برای بازی و حضور تشویق شدم و پس از 6 ماه بازیکن فیکس زمین شدم.

بازی گروهی والیبال برای متقیان حال و هوای خاصی داشت چون بازی گروهی بود که با شور و شوق خاصی بازی ها را به طور مرتب انجام می داد تا اینکه به مرحله انتخاب اعضای تیم ملی کشور رسید؛ او کمی ناراحت می گردد و حرفش را با سوز آه بیان می نماید: به خاطر شرایط فیزیکی بدنم، دست هایم بلندی لازم را نداشتند و من به همین دلیل از تیم ملی جوانان خط خوردم که حذف شدنم از تیم ملی روی روحیه ام تأثیر گذاشت.

او دست از کوشش بر نمی دارد پس به وسیله مربی والیبال نشسته خوزستان راضیه میرآب به مسابقات دو و میدانی سوق داده می گردد؛ این ورزشکار به وبلاگ ماه موزیک می گوید: با اینکه بازیکن فیکسش بودم ولی خیلی دوست داشتم که والیبال را کنار رشته انفرادی داشته باشم ولی راضیه میرآب مرا به ورزش انفرادی دو و میدانی راهنمایی کرد.

متقیان ادامه می دهد: آن زمان ورزشگاه تختی زیر نظر سید علی موسوی مربی تیم استان خوزستان بود که برای ورودم به دو و میدانی از من تست گرفت و گفت که سه جلسه بدن سازی و سه جلسه پرتاب باید بروی و این ورزش مثل والیبال نشسته نیست که فقط سه جلسه در هفته تمرین داشته باشی بلکه باید متکی به خودت باشی و این طور نیست که وقت نگذاری و چند روز در میان بیایی که من قبول کردم.

اولین مدال طلا

این ورزشکار هر روز تمرینات بدن سازی و پرتاب را زیر نظر سید علی موسوی انجام می داد و بعد از هشت ماه در سال 87 در مسابقات قهرمانی کشور اولین مدال طلای خودش را بر گردنش دید؛ او می گوید: این مسابقات در مشهد بود و من بعد از قهرمان شدن فهمیدم که هدف دارم.

متقیان ادامه می دهد: با کسب آن مدال دوست داشتم که در مسابقات بازی های پاراآسیایی اینچئون 2014 سهمیه ای را کسب کنم که خدا را شکر بعد از چهار سال و تمرینات پیاپی و قهرمان کشور در سال های 88، 89 و 90 سهمیه حضور در مسابقات را به دست آوردم و آنجا دو مدال نقره در ماده پرتاب همه و پرتاب دیسک را کسب کردم.

او مثل بیشتر معلولان خیلی مشکل ایاب و ذهاب داشت و باید سه کورس سوار می شد تا به ورزشگاه تختی می رسید؛ متقیان دراین باره به وبلاگ ماه موزیک بیان می نماید: گاهی تمریناتم به عصر و شب می خورد و خیلی اذیت می شدم چون با خستگی که داشتم باید خودم را پیش ایستگاه اتوبوس می رساندم و دوباره فردا صبح همین سختی ها برایم تکرار می شد.

این ورزشکار کمی به زمان گذشته سفر و در ذهنش خاطره ای را مرور می نماید: وقتی که باران می بارید، مجبور بودم که کنار ایستگاه بمانم تا اتوبوس برسد که در مدت کوتاهی خیس می شدم.

او ادامه می دهد: محله ما با بارش باران کلاً گلی می شد و تا به خانه می رسیدم کلی لیز می خوردم و می افتادم و مانتوی من گلی و دستانم زخمی می شد.

این ورزشکار گلایه می نماید: امکاناتی نبود و سه سال به پارالمپیک مانده بود؛ تجهیزات فرسوده، زمین تمرین گلی و سایه بان و رختکنی نبود؛ بعلاوه آب سردکن و سرویس های بهداشتی از جمله مسائلم بود.

متقیان بیان می نماید: از 2014 به بعد تجهیزات استانی ما واقعاً فرسوده و زمین نامناسب بود و بدون امکانات حتی رختکن، سرویس بهداشتی، آب سردکن نبود و جغجغه هایی را که سکوی پرتاب را با آن می بستیم، نبود و من با بند میخ طویله خودم را به سکوی پرتاب می بستم که بعد از بارندگی سکو کاملاً پوسیده می شد ولی دوباره از آن استفاده می کردم.

کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولین از 2015 مسابقات جهانی قطر وسایلی را برای تمرین در اختیار متقیان می گذاشت که 2-3 وسیله بیشتر نبودند و چون بقیه ورزشکاران وسایلی برای تمرین نداشتند، او همه - دیسک و وزنه ها را به هم تیمی یا ورزشکاران می داد تا از آنها استفاده نمایند.

او می گوید: مجبور بودم که وسایل را حفظ کنم چون همه ها گران و قیمت هر کدام 30 - 40 میلیون هستند؛ من سالانه در هر مسابقه ای که شرکت می کردم، کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولین به من یک یا دو همه اختصاص می دادند.

سه سال به مسابقات المپیک توکیو 2020 مانده بود که خوشبختانه، خیلی چیزها تغییر کرد؛ وسعت زمین زیاد و سایه بان و آب سردکن هم گذاشته شد و سرویس بهداشتی تهیه و جغجغه را هم درست کردند.

قهرمان شدن جهان ثمره صبر و پشتکار

متقیان، ثمره صبر و پشتکارش را دید و اکنون موفقیت زیادی نصیب شد؛ خودش دراین باره به وبلاگ ماه موزیک اظهار می نماید: در مسابقات پاراآسیایی اینچئون 2014 دو مدال نقره گرفتم، در مسابقات آسیایی امارات 2016 دو مدال طلا کسب کردم و در مسابقات پارالمپیک ریو 2016 و مقام چهارمی از آن من شد.

او در سال 2017 تنها خانمی بود که در مسابقات جهانی لندن شرکت و مقام دومی را کسب کرد؛ او درباره دیگر افتخاراتش می گوید: در سال 2018 در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا در پرتاب دیسک رکوردشکنی و مدال طلا را کسب کردم و در مسابقات جهانی امارات تنها ورزشکار خانمی بودم که مدال نقره را در پرتاب همه به دست آوردم و با کسب سهمیه به طور مستقیم راهی پارالمپیک توکیو 2020 شدم.

این ورزشکار ادامه می دهد: در حال حاضر با کسب مدال طلای پارالمپیک توکیو 2020 برای اولین بار این مدال را برای کشورم آوردم چون در تاریخچه کل پارالمپیک مدال طلای دو و میدانی نداشتیم؛ من اولین خانمی هستم که کسب مدال طلا را در بخش دو و میدانی کسب کردم.

متقیان در لحظه کسب مقام خیلی خرسند بود و گریه شادی می کرد چون ثمره پنج سال زحمت بعد از ناکامی در مسابقات پارالمپیک ریو 2016 به بار نشسته بود آن هم با کسب برترین مدال و رکوردشکنی توانسته بود که دل یک ملت را شاد کند.

خودش دراین باره می گوید: کرونا را به فال نیک گرفتم چون باعث به تعویق افتادن مسابقات شده بود و من 9 جلسه در هفته و روزی چهار ساعت بیشتر تمرین کردم تا آمادگی جسمانی بیشتری داشته باشم حتی روزهای تعطیل هم تمرین می کنم و اصلاً دست از کوشش بر نمی داشتم.

او ادامه می دهد: 15 روز مانده به مسابقات از فضای مجازی دور شدم و وقتی مسابقات تمام شد و وقتی فیلم خودم را دیدن می کردم، حالم تغییر می کرد چون رکوردشکنی کردم و آن لحظه خیلی گریه ام گرفته بود و وقتی پرچم ایران بالا می رفت، حس و حال خاصی به من دست می داد.

متقیان در مسابقات آسیایی پرچم کشور را بالا برده است اما از حس متفاوت و توصیف نشدنی بالا بردن پرچم کشور در مسابقات پارالمپیک توکیو 2020 بیان می نماید: در این مسابقات پارالمپیک به علت شیوع کرونا همه جهان تلویزیون را روشن نموده اند و آن لحظه ای که پرچم کشور را بالا بردند، یک حال و هوای خاصی به من دست می داد و نمی توانستم خودم را کنترل کنم و گریه ام می گرفت.

اشتغال و حمایت از معلولان

این ورزشکار مثل بیشتر معلولان دغدغه و مشکل کار را دارد و یادآوری می نماید که یک لایحه ای در مجلس تصویب شده که بر اساس آن فرزندان قهرمانان پارالمپیکی می توانند به صورت پیمانی در سازمان های دولتی جذب شوند؛ او بیان می نماید: من که مجردم و مدال المپیک را دارم نتوانستم از این قانون استفاده کنم اما این قانون در سال 1400 تغییر نموده است.

متقیان از مسئولان استانداری، ورزش و جوانان، فرمانداری و دیگر مدیران انتظار دارد که این مشکل را برایش حل و او رو جذب نمایند که دیگر دغدغه کار کردن را نداشته باشد و با خیالی آسوده به تمریناتش بپردازد و باز هم برای کشورش افتخارآفرینی کند.

او بر این باور است که استعدادهای خوبی در خوزستان وجود که به خاطر نبود امکانات شکوفا نمی شوند؛ خودش به وبلاگ ماه موزیک می گوید: من اگر به اینجا رسیدم خیلی سختی کشیده ام و شاید مسائل بیان شده یک هزارم هم نبود ولی خدا را شاکرم که زحمات پنج ساله من به بار نشست و امیدوارم حمایت ویژه ای از من و امثالم بگردد.

این ورزشکار، یکی از مسائل معلولان را یادآور می گردد و می گوید: بچه های معلول بیشتر روی ویلچر و یا با عصا و یا با استفاده کردن از پروتز بیشتر مشکل ایاب و ذهاب دارند؛ شهرداری شهرستان شیراز در استان فارس برای معلولان ماشینی به هیئت جانبازان و معلولان اختصاص داده و آنها برای رفتن به تمرینات از این ون ها استفاده می نمایند.

متقیان ادامه می دهد: شهرداری های شهرهای خوزستان اگر بتوانند این کار را برای بچه های معلول استان انجام دهند، خیلی خوب است که از آنها درخواست می کنم که این کار را فقط برای تردد تمرینی بچه ها انجام بدهند.

او خواهان حمایت ویژه مسئولان از ورزش جانبازان و معلولین به ویژه بانوان شد و گفت: خواهان نگاه ویژه به ورزش معلولین هستم؛ مثلاً اسفند سال جاری یک مسابقات برون مرزی داریم که هر سال برگزار می گردد و چون هزینه آن آزاد است نمی روم زیرا حدود 40 - 50 میلیون تومان باید ورودی بدهم که به خاطر عدم تمکن اقتصادی در این مسابقات شرکت نمی کنم.

این ورزشکار ادامه می دهد: هیئت جانبازان و معلولین از پس هزینه ها بر نمی آید و خود ورزشکار باید اعزام گردد؛ پس از مسئولان و شرکت های عظیم انتظار حمایت اقتصادی دارم و درخواستم این است که به وسیله مسئولیت های اجتماعی مرا حمایت اقتصادی نمایند تا بتوانم به این مسابقات اعزام شوم.

رؤیای دیرینه به حقیقت تبدیل شد

متقیان از مردم ایران برای حمایت و خرسندی هایشان و کامنت هایی که برایش می گذارند، تقدیر و تشکر کرد و می گوید: از اینکه با حمایت آنها در سطح المپیک خوش درخشیدم، تشکر می کنم چون موفقیتم را مدیون این مردم می دانم.

به گزارش وبلاگ ماه موزیک، متقیان توانست در ماده پرتاب همه، کلاس ادغامی F 55 و F 56 بانوان پس از راه یابی به مرحله نهایی مسابقات پارالمپیک توکیو با ثبت حدنصاب 24.50 متر و ارتقای رکورد این ماده در جهان، مدال خوش رنگ طلا را به دست آورد.

متقیان بر این باور است که هیچ معلولیتی را در وجودش نمی بیند چون عقل و بدن سالمی دارد و هیچ تفاوتی با افراد سالم که راه می فرایند، ندارد و شاید یک نقص وجودی در پاهای خود داشته باشد ولی این موضوع را حس نمی نماید.

این جمله او همچنان در گوشم طنین انداز است که خدا وقتی یک چیزی را می گیرد، شاخص های بیشتری را به او می دهد که چند برابر بهتر است؛ من همواره سر نماز خدا را شاکرم و می گویم خدا شاید یک پا را از من گرفت ولی صدها شاخص در نهاد من گذاشت که اراده، پشتکار برترین آنهاست.

این ورزشکار با وجود همه مسائل و محرومیت هایی که داشت اما هدفش را دنبال کرد و رؤیای خودش را به حقیقت تبدیل کرد تا ثابت کند معلولیت محدودیت نیست و انسان تحت هر شرایطی می تواند به مراتب عالی برسد.

بعلاوه از همه مسئولان استانی انتظار می رود که با حمایت اقتصادی و امکانات لازم شرایط را برای قهرمان جهان مهیا نمایند تا او بیشتر بتواند برای کشور و استان خوزستان افتخار آفرینی کند.